Elke ochtend naar het opvanghuis, elke middag naar Spaanse les, uitrusten in de weekenden. Het leven hier in Sucre zag er heel anders uit dan de zeven maanden reizen ervoor. Het was bijna net als het werkende leven in Nederland. Maar we vonden het heerlijk om een maand lang op één plek te blijven en de backpacks even te parkeren. En het was het gesnotter, geshop en geploeter meer dan waard.

Het is lunchtijd. Alle kinderen zitten te eten in het bijgebouw van het opvanghuis als kleine Devy plotseling aan mijn broekspijp trekt. Hij moet poepen, doet het al bijna in zijn broek. Ik til hem naar de deur, die net openzwaait. Marieke piekt naar binnen en roept: 'Bloed in het schoolgebouwtje! Kan iemand me helpen?' Ik zet Devy in het gras, die meteen begint te poepen, en loop met Marieke mee naar de overkant. Onder de trap staat Jhamil moedeloos te bloeden uit zijn neus. We volgen het bloedspoor de trap op, de hal door, richting het toilet, om wc-papier te halen. In de W.C. staat Yhanden, roerloos, met een sip gezicht. Hij had de pot niet gehaald en heeft nu een volle broek. Ook zitten zijn handen vol met bloed. Heeft hij Jhamils bloedneus geprobeerd te deppen of heeft hij hem de bloedneus bezorgd? Geen tijd om het uit te zoeken. Terwijl Marieke een schone broek voor hem regelt, ren ik terug naar Jhamil onder de trap en stelp het bloeden. Hij kijkt erg beteuterd maar het is gelukkig niks ernstigs, dus we kunnen met een gerust hart de bus terug naar ons hostel pakken.

Snotteren
Zomaar een fragment uit het dagelijks leven in kinderdagopvang Los Ciruelitos (De Kleine Pruimen), waar we drie weken lang vrijwilligerswerk hebben gedaan. Elke ochtend werkten we van negen tot één uur in het opvanghuis, dat gerund wordt door drie lieve tantes die voor een hongerloontje (€1,50 per dag) elke dag de kinderen begeleiden. Het centrum is opgezet om arme, vaak alleenstaande moeders de mogelijkheid te bieden om hun kinderen overdag goedkoop ergens onder te brengen (€2,50 per maand). Zelf kunnen de moeders dan naar hun werk. De opvang krijgt totaal geen steun van de overheid en is voor het overgrote deel afhankelijk van de hulp van vrijwilligers zoals wij. Er is volgens de tantes niet eens genoeg geld om eten te kopen. Toch krijgen de kinderen goed te eten en zijn er zelfs vitaminepillen - meegebracht door een vrijwilliger.

Gelukkig is het niet elke dag broekpoepers en bloedsporen wat de klok slaat in Los Ciruelitos. Sterker nog, integendeel. Het werk met de kinderen was fantastisch. Bij aankomst rond negen uur vliegen een stuk of wat kids je om de nek. 'Gringito! Marcame!' 'Buitenlandertje! Til me op!' Marieke loopt meestal naar binnen met één kleintje op de arm en één aan de hand, en ik (Az) krijg de nobele taak om de kinderen een uur lang om beurten in de lucht te gooien. Als hun energieniveau voldoende gedaald is, gaan we zitten in één van de drie lokalen en proberen we de kinderen te helpen met spelen (de kleintjes van één tot vier jaar) of met hun huiswerk (de groep van vier tot zes jaar). Marieke zat meestal bij de kleintjes, ik bij de groteren. Van huiswerk kwam het meestal niet. Veel leuker om aan de nek van gringito (that'll be me) te gaan hangen, terwijl snottebellen zo lang als panfluiten aan hun neuzen bungelen.

Schoenen shoppen
Genoeg over snottebellen. Zoals eerder al gezegd moet De Kleine Pruimen het vooral hebben van de steun van vrijwilligers. Marieke had opgemerkt dat veel van de kinderen kapotte schoentjes droegen en kwam met het idee om voor de hele mikmak (dertig kinderen plus de drie tantes en hun kinderen) schoenen te gaan kopen. Toch bleek het moeilijker dan gedacht om zesendertig paar schoentjes op de kop te tikken. Het opmeten van de voetjes, het avond na avond rondstruinen op de markt en het eeuwige onderhandelen met de verkopers kostte een boel tijd, maar was ook erg leuk om te doen. En de gezichtjes van de kinderen toen ze de schoentjes kregen maakte alles natuurlijk dubbel en dwars goed. En als klap op de vuurpijl konden we dankzij Jan en Hienke ook nog een sloot luiers, poedermelk en medicijnen kopen voor de kinderen. Geweldig!

Spaans studeren
's Middags na de lunch hadden we steeds Spaanse les op de Fox Academy. Deze school steunt allerlei goede doelen in Sucre, zoals een weeshuis en Engelse les voor locals. Ook betaalt de Fox Academy het salaris van de tantes in het opvanghuis waar wij werkten. Spaanse les in Bolivia is zo goedkoop dat we allebei privéles konden krijgen. Mariekes lerares ging als een trein door de grammatica heen, terwijl ik tijdens mijn les gezellig zat te keuvelen over de Boliviaanse politiek. Na twee weken was Marieke al bij de voltooid toekomstige tijd aanbeland en besloot ze dat het wel genoeg was. Ik keuvelde nog een weekje door, maar heb na drie weken nu ook wel genoeg van de uren huiswerk en de imperfecto del subjunctivo (jeweetwel, die zich gedraagt als condicional). Maar we kunnen nu wel heel beleefd een biertje bestellen. Dat dan weer wel.

En nu? Nu is onze tijd in Sucre alweer voorbij, pakken we de backpacks weer uit de hoek en sjorren we ze weer op onze rug, op weg naar Paraguay, om via Iguazu in Buenos Aires te geraken. En rap een beetje, want het feest is al bijna voorbij! Nog pak ‘em beet drie weken en we zijn weer in het land van paal en perk! Tot gauw!