3200 kilometer, dertien dagen. Zo lang duurde het om van Cusco naar Santiago de Chili te reizen. Door de diepste ravijnen, de droogste woestijnen en de kaarsrechtste wegen. Om aan te komen in deze heerlijke hoofdstad, waar mannetjes schaken in het avondlicht op het paviljoen, jonge stelletjes vanillehoorntjes halen bij de ijsboer en waar studenten met traangas bekogeld worden door de politie. Maar daarover straks meer.

Eerst die diepste ravijnen. Die vind je rond Arequipa, de op één na grootste stad van Peru. Vandaaruit deden we een trektocht naar de Colca Canyon, de op één na diepste kloof ter wereld. Bovenaan hadden we een prachtig uitzicht over de bergen en de dalen, van besneeuwde toppen over 5000 meter tot de Colca rivier beneden op 2000 meter. En daartussen zweefden condors, met een Spaanse kraag om hun nek en vleugels zo groot als surfplanken. We strompelden naar beneden naar de bodem van het ravijn, waar een oase was met palmbomen en blauwe zwembaden. Heerlijk en rustig was het daar beneden, tot de tourgroepen 's avonds arriveerden met hun zwetende lijven en veeleisende buiken (en we weer eens blij waren dat we op eigen houtje waren gegaan). De 1200 meter terug omhoog de canyon uit waren minder zwaar dan gedacht en de pindakaas op het uitzichtpunt aan de top smaakte des te beter.

Toen de droogste woestijnen. Van Arequipa staken we de grens over naar Chili, op weg naar de Atacama woestijn, tot voor kort de droogste woestijn op aarde. Het had er namelijk onlangs geregend, waardoor het van de eerste plaats gekukeld is. Toen wij er waren dreigde het nog steeds. We bezochten de Zoutbergen en de Maanvlakte, waar zwarte wolken vol bliksem het landschap nog absurder maakten dan het al was. De lucht stond letterlijk onder spanning. Als ik mijn camera aandeed op de top van een heuvel, klonk er een vreemd getik in de lucht, en Mariekes haren gingen recht overeind staan van de statische elektriciteit (zie foto). Brrr, gauw weer naar beneden.

De Atacama is beroemd om zijn heldere nachten bomvol sterrenstelsels. Hier staan de grootste telescopen ter wereld te speuren door de kosmos. We wilden graag een bezoekje brengen aan het observatorium van een Franse astronoom, maar door de wolkenvelden was zelfs de maan niet zichtbaar en ging het sterrenfeest niet door. De vrijgezellen in de stad hebben noodgedwongen de hele nacht doorgetrokken. Vreselijk.

Als alternatief gingen we daarom 's ochtends vroeg naar de geisers van Tatio kijken, die op 4300 meter hoogte stikheet water de ijskoude lucht in blazen. Toen we daar aankwamen had het juist die nacht gesneeuwd, wat bijna nooit voorkwam aldus de gids, en waardoor het leek alsof we op een andere planeet waren opgestaan dan waarop we waren gaan slapen. De geisers werden wakker toen de zon opkwam en maakten samen met de sneeuw één van de mooiste landschappen die we ooit hebben gezien. Marieke nam nog een duik in het warme geiserwater, maar ik kreeg mijn hand niet van de knop en schoot mijn geheugen vol.

Restte ons nog een etmaal in de bus om naar de hoofdstad te raken, waar tenslotte die camper nog steeds op ons wacht. Santiago was een verademing na alle stinkende, drukke, natte, koude Zuid-Amerikaanse hoofdsteden die we tot nu toe hebben gezien. Het is hier in één woord Europees, en dat vinden we stiekem best wel fijn. Hier kun je makkelijk een slaapzak scoren voor straks in Patagonië, of een nieuwe stekker kopen voor de laptop om nog snel een weblog te schrijven voordat we gaan.

Maar dus ook studentenprotesten meemaken. Gisteren werd onze gemoedelijke lunch met ciabatta en camembert (kom daar eens om in Peru of Ecuador) plots onderbroken door een menigte studenten die met traangas achterna gezeten werd door de oproerpolitie. Het dochtertje van onze hoteleigenaar kwam heel zielig met de tranen op haar wangen de ramen dichtdoen. De studenten hier gaan al een jaar lang de straat op om gratis en beter onderwijs te eisen (kom daar eens om in Nederland). We zullen zien of de demonstranten er over een maand nog zijn.

Want morgen is de grote dag. Dan begint onze 28-daagse roadtrip door Patagonië. We hebben een wegenboek met campings en benzinestations erop, we hebben slaapzakken en we hebben zakjes aardappelpuree en potten pasta, dus we zijn er klaar voor! Wij gaan de winter tegemoet, voor jullie geldt: een fijne lente toegewenst!