Zeven grensovergangen, 9.000 kilometer, een miljoen pinguïns en heel veel pampa. Na zesendertig dagen op de weg is onze wicked campertrip door Patagonië voorbij. Tijd om weer eens wat van ons te laten horen!

We zijn weer in Santiago, in een appartement van een gastvrije Chileense die we via Couchsurfing hebben gevonden. Het voelt raar om na een dikke maand weer in een warm bed te slapen, om te douchen in een echte badkamer en om te koken op meer dan één pit. Het uitzicht is wennen. Overal mensen, overal flats, overal auto's. In Patagonië schrok je je een hoedje als je een auto tegenkwam op de weg. We hebben zoveel gezien, zoveel gereden, zoveel gedaan, waar beginnen we?

Bij het begin natuurlijk. We reden vanuit Santiago over de snelweg naar beneden, staken vlug de grens over en vergaapten ons al op dag twee aan de mooie natuur van het Argentijnse Merengebied. We vonden de meren zo mooi dat we naïef de weg af denderden om aan het strand van Lago Nahuelhuapi te bivakkeren. Prachtig, dit is het goede leven, dachten we toen we wakker werden in onze campert op het strand. Wegrijden bleek minder idyllisch. Na twee meter reden we ons vast in het mulle zand. Alsof dat niet genoeg was, wilde na fanatiek losgraven van de wielen de motor niet meer starten. Geweldig! Wat nu? Gelukkig waren we nog niet helemaal in de middle of nowhere en hielp een aardige Argentijn met een 4x4 de amateurs uit het zand met startkabels en touwen.

De dagen daarop vervingen we wat essentiële onderdelen in de auto en zetten weer koers naar het zuiden. Geen tijd te verliezen, dachten we. Het wordt winter in Patagonië en dan sluit de hele santekraam voor het seizoen. In twee dagen hobbelden we de beroemde grindweg Ruta 40 over. De eenzaamste weg die we ooit hebben gezien. Niets dan pampa, pampa en pampa, honderden kilometers lang. Maar het had ook zijn schoonheid. Het gevoel om in een totaal verlaten plek te rijden en te slapen zullen we niet snel vergeten. De zonsondergangen waren meer dan mooi en lieten ons nooit in de steek.

Intussen hoopte ik (Az) vurig een gordeldier te zien, wat toch één van de meest sympathieke diertjes is die rondhuppelt op de pampa, en dat al sinds de dinosaurussen hun snor drukten. Verder vermaakten we ons tijdens de lange weg omlaag met het fotograferen van jaartallen op de kilometerbordjes. We stuiterden langs de Franse Revolutie rap richting de Tachtigjarige oorlog en voor we het wisten spijkerde Luther zijn stellingen op de deur. Pruttelend naar het einde van de wereld reden we terug in de tijd. Op de dag dat we Ruta 40 verlieten, werd Jeanne d'Arc al op de brandstapel gezet. Maar een gordeldier spotten, ho maar.

De rit was het waard. In het zuiden wachtten prachtige pieken en gigantische gletsjers op ons. We wandelden door beroemde parken als Torres del Paine en Los Glaciares. En we staarden een hele dag naar de Perito Moreno gletsjer, waar we een paar huizenhoge brokken ijs in het water zagen bulderen. Dat gaat met veel bombarie, maar dat mag ook wel, want elk ijsblok heeft zo'n tweehonderd jaar gewacht om naar beneden te kunnen kletteren. Maar ook op minder beroemde plekken was het uitzicht prachtig. Elke ochtend werden we wakker naast een ander kraakhelder ijskoud meer, met op de achtergrond besneeuwde toppen en een kudde wilde lama's of struisvogels. 's Nachts trokken we de dekens steeds verder over ons hoofd, en al gauw kwamen daar mutsen, sokken en truien bij.

In Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld, werd de kou te bont. We vonden een camping en warmden ons bij het haardvuur, samen met een stel fietsers die na twee jaar trappen hun stalen ros in de wilgen hingen en een paar veel te lange Oostenrijkers die al twee weken lang bij de haard zaten. Het vuur was er zo behaaglijk en de mensen zo vriendelijk, dat we in een paar dagen tijd de hele wintervoorraad hout van de campingbaas verstookten. Tja, je bent op Vuurland of je bent het niet.

Na veel tegensputteren startte ook op dag negentien de motor en begon de lange weg terug omhoog. Opnieuw was het pampa wat de klok sloeg. Waar trouwens veel meer dieren leven dan je zou denken van zo'n dorre steppe. Op een gemiddelde dag pampa moesten we uitwijken voor een kudde wilde lama's, remmen voor op hol geslagen struisvogels of slome schapen, slalommen langs kleine loopvogels die er beter aan hadden gedaan hun vliegvermogen niet te verliezen, en incasseerden we de nodige kamikazevlinders en zwermen levensmoeë strontvliegen.

Na een paar dagen rijden kwamen we bij een enorme pinguïnkolonie aan, die ons met hun gekwaak en gewaggel een goede dag vermaakten. Verder naar het noorden zagen we ook zeeleeuwen en hadden we hoop op orka's, maar die lieten zich helaas niet zien. Die hadden blijkbaar geruild met de gordeldieren, want die waren opeens overal. Ik rende steevast dolblij achter de doodsbange diertjes aan, en Marieke maar wachten in de auto.

Restte ons nog de oversteek van oost naar west, terug naar Santiago. Na al die natuur waren we wel weer toe aan wat cultuur. We mikten op de wijncultuur, want we kwamen toch langs Mendoza, de Argentijnse wijnstreek. De chauffeur kon natuurlijk maar mondjesmaat proeven, maar gelukkig konden we goedkoop flessen inslaan voor koude nachten in de Andes, onze laatste hobbel voor Santiago.

En wat voor hobbel. Op de weg richting Chili ligt Aconcagua, met 6.962 meter de hoogste berg van Zuid-Amerika. De berg was relatief makkelijk te bekijken tijdens een wandeling in de herfstzon, waarbij we ook weer eens de benen konden strekken na negenduizend kilometer op ons gat gezeten te hebben. We sloten de trip af met een gezellig biertje met de eigenaar van het camperbedrijf, en zo is dat avontuur ook weer voorbij. Jammer, want het was wel een van de allerfijnste dingen die we hier hebben gedaan! Nu gaan we nog verder omhoog naar Bolivia, waar de versnelling weer een tandje lager gaat voordat we naar het vliegtuig in Buenos Aires gaan. Maar dat is toekomstmuziek. Voor nu: geniet van de lente, dan doen wij dat van de herfst!