Peru is het land van de ruïnes. Je kunt hier je kont niet keren of je struikelt over de resten van één of andere verloren beschaving. Onze tocht door Peru werd dan ook een soort Grande Ruïnetour.

De Chachapoyas
Het begon in het kletsnatte bos in het noorden van het land. Net toen we uit de jungle omhoog waren geklauterd, stuitten we op het ‘Machu Picchu van het noorden', oftewel de bergvesting Kuélap, vlakbij de stad Chachapoyas. De naam van die stad is tegelijk ook de naam van het volk dat de burcht gebouwd heeft. ‘Chacha' betekent ‘wolken' en ‘Poyas' betekent ‘mensen'. De wolkenmensen dus. En je moet het ze meegeven, wolken genoeg in Kuélap (waar het natuurlijk ook de hele tijd uit regende). De wolkenmensen leken daar minder van wakker te liggen, want zij bouwden hun steden het liefst op de top van de bergen, midden in de wolken. Kuelap lag op de hoogste top. Van daaruit kon je - als het een keertje niet bewolkt was natuurlijk - alle wolkenkrabbers in de verre omtrek zien liggen en in de gaten houden. En genieten van het mooie uitzicht, zoals wij deden.

De Moche
Next waren de Moche, een volk dat langs de noordkust van Peru in de dorre, hete zandwoestijn woonde. Die bouwden hun huizen met modder. Gebakken modder, om precies te zijn. Helaas voor de Moche kunnen modderbakstenen niet zo goed tegen tijd en regen, en dus is er tegenwoordig weinig meer van deze machtige beschaving te zien, behalve een paar enorme zandhopen. Pluspuntje voor de Moche is dat binnen in die zandkastelen de prachtigste goudschatten lagen begraven, die nu in steengoede musea worden tentoongesteld, met goud en mummies en potten en pannen.

De Nazca
Verder naar het zuiden, waar de woestijn nog droger wordt, leefden de Nazca. De Nazca hadden als hobby om gigantische tekeningen in de woestijn te maken die ze zelf niet konden zien. Een aap van honderd meter, een vogel van tachtig meter, kilometers lange lijnen, ze konden hun lol niet op. Nou ja, dat is één van de interpretaties van de beroemde Nazcalijnen. Anderen zeggen dat ze het voor de buitenaardse wezens maakten, die vliegmachines hadden en de lijnen wél konden zien. Weer anderen houden het op een enorme kalender, waarbij de lijnen naar bijvoorbeeld de zonnewende wijzen en de figuren sterrenbeelden zijn. Maar misschien deden de Nazca het dus wel gewoon voor de grap. Zo van: 'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is honderdtachtig meter lang. Een kolibrie!' Wat het ook was, het is heerlijk om zittend op een rots in de woestijn na te denken over het mysterie van de Nazca, uitkijkend over de lijnen (en gloeiend te verbranden).

De Inca
Ja, dus, na de wolkenkrabbers, de zandkastelenbouwers en de lijnentrekkers kwamen we aan bij de beroemdste oude beschaving: de metselaars, ofwel de Inca. De stad Cusco (waar we nu zijn) in de bergen van het zuiden van Peru, is dé plek om Incaruïnes te bekijken. Het wemelt er hier van. En ze hebben allemaal even moeilijke namen. We bezochten Tambomachay, Pukapukara, Sacsaywaman (sexy woman?), Pisaq en Ollantaytambo. Allemaal voorspel voor de grote klapper: Machu Picchu. Volgens de Lonely Planet is een bezoek aan Machu Picchu voor veel mensen 'the defining moment of their trip to South America'. Zo hoogdravend deden wij er niet over, maar MP is zó beroemd, we hadden de klassieke ansichtkaartfoto al zó vaak gezien, dat de verwachtingen toch hoog waren. De net zo beroemde Inca Trail lopen zat er voor ons niet in, want die was in februari de hele maand gesloten vanwege onderhoud en regen. Noodgedwongen moesten we met de toeristentrein. We overnachtten in Machu Picchu town, een lawaaierig dorp waar je alle slechte kanten van het massatoerisme tegelijkertijd op je dak krijgt. Toch sliepen we er, om de volgende ochtend voor zonsopgang naar de ruïnes te kunnen klimmen.

Braaf stonden we om kwart over vier op en zwoegden over de steile stenen treden omhoog, terwijl het langzaam licht werd om ons heen. Maar al hijgend bleek al snel dat we wolken ademden, en niet vanwege de kou. Als het zicht tien meter was, mochten we onze handjes dichtknijpen. Boven aangekomen klommen we naar de plek waar alle toeristen de klassieke ansichtkaartfoto van Machu Picchu (Mucho Pictures?) schieten. De plek vinden was niet makkelijk, want overal was wolk. Toen we hem vonden, gingen we zitten op de plek waarvan we dachten dat je daar Machu Picchu kon zien. Na een blik op de kaart bleken we volstrekt de verkeerde kant op te kijken. Niet dat dat uitmaakte, het uitzicht was hoe dan ook Wolku Picchu. Ach, we konden er de humor wel van inzien. Een vermogen uitgeven aan een trein waar je als mummie nog niet gevonden wilt worden, dan nog eens je rekening plunderen om de toegang te betalen tot het grote Machu Picchu, om vervolgens een foto van een wolk te kunnen nemen. Wat we dan ook maar deden.

Na een tijdje werd het toch wel vervelend. Wolken zijn saai, hier met die ruïnes! En inderdaad, de Inca wolkengeesten die ongetwijfeld achter deze slechte grap zaten, gaven op. Het werd helderder en helderder. Stukje bij beetje kregen we de ruïnes te zien. Wat simpelweg adembenemend was. Het wijdse uitzicht, de steile bergen met Machu Picchu op de top, onvergetelijk. Bij eerdere Incaruïnes had ik geconcludeerd dat ze vooral heel erg goed in muurtjes bouwen waren, want dat was het enige wat er nog van over was. Maar nu beseften we dat hun grootste talent hun gevoel voor stijl was. Het maakt nogal uit wáár je dat muurtje bouwt. Ze kozen exáct de juiste plek uit. Waar op 21 juni de zon precies tussen twee rotspunten in het oosten schijnt en op 21 december tussen twee bergen in het noorden priemt, samenvloeiend op de zonnewijzer van de Inca's op de top van Machu Picchu. Respect.

...de dingen die voorbijgaan
Tot zover de archeologische tour van Marieke en Azarja in Peru. Nu gaan we snel door naar het zuiden, waar in Chili een camper op ons wacht. Daarmee gaan we een maand door Patagonië crossen. En dan moeten we snel weer omhoog, want David wacht in mei op ons in Bolivia! O, en voor degenen die het nog niet wisten: we hebben onze terugticket verplaatst naar 10 juli. Na een overstap in de VS hopen we op 12 juli weer voet te zetten op het groene Hollandse gras. Tot de volgende keer! We missen jullie!