Dag allemaal! Welkom bij alweer het zevende bloedstollende verhaal van Marieke en Azarja in Verweggistan! We willen jullie nog maar eens een keertje bedanken voor alle toffe reacties! Tegen alle mensen die we jaloers hebben gemaakt met onze avonturen, hebben we natuurlijk maar één ding te zeggen: waar wacht je nog op?

12:31 - Over wachten gesproken: dat is precies wat wij nu aan het doen zijn. Terwijl ik dit schrijf staat onze bus stil in de druilende regen, ergens op de route van Tarapoto naar Chachapoyas in Noord-Peru. Iets verderop is een modderlawine naar beneden gekomen, omdat de grond te zwaar is geworden van de overvloedige regen. Hoelang het gaat duren? Niemand weet het. Het is een refrein dat we inmiddels kunnen dromen, en van een modderschuiver meer of minder kijken wij dan ook niet meer op - net zo min als de locals trouwens, die kijken vooral van ons op.

Het vorige verhaal eindigde in Bucaramanga, midden in Colombia. De reden waarom we naar deze verder onbeduidende stad kwamen, was om te vliegen zonder vliegmachien. Oftewel: paragliden! Want in ‘Buca' kan dat voor een prikkie, en ook nog eens bijna elke dag van het jaar. Het was verbazend makkelijk eigenlijk, en helemaal niet eng. Er zit iemand op je rug geknoopt die al het hang- en vliegwerk doet, dus het enige wat je hoeft te doen is zitten en genieten van het uitzicht. Totdat de piloot De Spin gaat doen natuurlijk, en de aarde opeens begint te tollen en je wangen flubberen van de G-krachten. Heerlijk. We stapten allebei uit met een gebeitelde grijns op ons gezicht.

14:15 - Ondertussen vergaat ons het lachen op de bergweg. Woord gaat rond dat er iemand is omgekomen bij de landverschuiving. Ander woord gaat rond dat de weg nog tot morgen gesloten zal zijn en dat we net zo goed om kunnen keren. Wij hebben geen flauw idee.

Na het paragliden gingen we door naar San Gil, en vandaaruit naar Bogotá, de hoofdstad. Niets voor ons. Het was er koud, nat en druk. We kochten een gitaar en besloten nog een keer te gaan vliegen, dit keer wél met vliegmachien. De reis ging naar Leticia, helemaal in het zuiden van het land, waar Colombia een nat voetje in de Amazone heeft. We reizen liever over land, maar in de jungle zijn geen wegen (en gelukkig maar, want waar wegen zijn, verdwijnt de jungle). Het doel was om over de grootste rivier ter wereld naar Peru te varen, met een driedaagse boottocht. Maar voor we daar aan begonnen, doken we nog een keer de jungle in, onder het mom van ‘nu we er toch zijn'.

Toen we in Ecuador in de jungle waren, was het daar het droge seizoen. Hier was het regentijd en stond heel het bos onder water. We pruttelden en peddelden dwars door het ondergelopen oerwoud, kwamen nu en dan vast te zitten in de dichte begroeiing en hakten ons een weg met een machete. We hadden geluk met de dieren. Er hingen luiaards in de bomen, zes aardslamme exemplaren, zich te krabben op de rug of gewoon maar wat te gapen. Er waren roze rivierdolfijnen, misschien wel een dozijn, springend en plonzend in de zonsondergang. En er waren kleine kaaimannetjes, waarvan ik er zelfs één mocht vasthouden en in de angstige oogjes kon kijken. Ook was er nog een slang die onze gids de stuipen op het lijf joeg, en de gebruikelijke muggen, leguanen en vogelspinnen.

17:33 - De bus staat nog altijd stil. We lezen of slapen wat en wachten. Ook namen we een kijkje bij de modderlawine. Er bleek niemand overleden, het wachten is op de shovels. Intussen glibberden ongeduldige vrachtwagenchauffeurs vol gas door de blubber, meestal met een kapotte bumper tot gevolg, maar ze haalden allemaal de overkant. Natgeregend ploeterden we terug naar onze dubbeldekkerbus, die veel te groot is om zoiets te proberen. Nog een uur, zegt een medepassagier.

Na drie dagen kropen we uit de jungle, kochten we een hangmat en knoopten die op het dek van de Jorge Raul, waar we drie nachten en twee dagen op zouden vertoeven, op weg naar Iquitos in Peru. Langzaam, langzaam tuften we langs de stomende jungle, terwijl we stopten bij elk dorpje om wat kippen of mensen in te laden. Er zat niets anders op dan de hele dag in de hangmat te hangen, ingeklemd tussen zestig andere hangmatten, en een beetje te kletsen, te dutten en kinderspeelbal te zijn. De aankomst was een groot contrast met de rust van de rivier. Toeterende motortaxi's, open rioolluchten en lastige verkopers waren ons welkomstcomité. Hallo Peru!

18:03 - We rijden!