Dit jaar gaat de wereld eraan volgens sommige rugzaktoeristen, omdat de Maya-kalender na 2012 ophoudt. Beter maak je er dus een spetterend jaar van, zeggen ze. Anderen houden het erop dat er grote veranderingen staan te gebeuren, maar dat de wereld het wel overleeft.Wat het ook wordt, in ieder geval moest het een bruisend nieuwjaarsfeest worden, daar was iedereen het over eens in backbackerland. Dat zat wel snor in Santa Catalina, een surfspot aan de Pacifische kust van Panama. Er werd al dagen gebouwd aan een gigantisch vreugdevuur op het brede strand. Overal werd drank en vuurwerk vandaan getoverd. Een geweldige combinatie, zo bleek later. Rond de tijd dat het vuurwerk werd afgestoken, waren de afstekers stomdronken, met als gevolg dat de lawinepijlen alle kanten op vlogen. Niet dat het uitmaakte, het was allemaal fantastisch. Het was een heldere nacht, de 31e, en de sterren glinsterden in de spiegelgladde branding. We renden over het lange strand de melkweg achterna, die weerkaatst werd in het water, terwijl de vuurpijlen omhoog floten. Oud en nieuw vieren op het strand, ik kan het iedereen aanraden.

Het eerste programmapunt in 2012 voor ons was een vijfdaagse boottocht terug naar Colombia op de Ilean. Ik weet niet of ik iedereen dát kan aanraden. Met veertien mensen op een veel te kleine boot, het is iets om mee te maken, dat wel. De beperkte lebensraum, het gebrekkige voedsel, de Turkse kapitein en zijn vrouw die de eerste dagen non stop dronken waren, het leidde onvermijdelijk tot strubbelingen, die soms toch ook wel vermakelijk waren. Soms was de kapitein namelijk te dronken om zijn punt aan de overkant te krijgen, en dus bleef het bij oeverloos gewauwel, met af en toe een welgetimede *hik* er tussendoor, wat dan weer voor gegniffel in de groep zorgde, wat de kapitein dan weer pissig maakte, en zo kabbelde het bootje voort over de golven.

Maar dat gekibbel en gekabbel was alleen tijdens de eerste dagen, toen we nog achter het rif van de San Blas eilanden voeren, en alles mooi was om ons heen. Er waren onbewoonde eilandjes, met wuivende kokospalmen en schelpen zo groot als wasbakken, en er waren koraalriffen, met hier en daar een schip op de klippen en pijlstaartroggen van het formaat who-said-I-killed-Steve-Irwin?

Na drie dagen lieten we dit bounty-paradijs achter ons en kozen het ruime sop. We wisten dat het ruig ging worden, want de handelswinden waren opgestoken, en dus ging de kurk op de fles en zeilden we 36 uur aan één stuk naar Colombia, over de woelige baren. De zeeziekte eiste van Marieke dat ze altijd dichtbij de reling bleef en dus zelfs op het dek sliep. Benedendeks was het niet veel beter, want de hele boot stonk naar barracuda, die eerder was gevangen door een fanatieke Kiwi, en nu half verorberd in de keuken lag, wat onze magen deed rommelen, maar niet van de honger. De golven waren eerst wild zoals voorspeld, maar werden langzaam lager, en lager, tot er bijna geen golfslag over was en we de eerste vliegen moesten doodslaan die van Colombiaanse zijde kwamen aangevlogen. Een dozijn of twee dolfijnen begroette onze intocht in Cartagena, de kleurrijke sprookjesstad aan de Cariben, en zo eindigde ons avontuur op de Ilean.

In Cartagena dompelden we ons onder in de kleuren van de oude stad, en later in de blubber van een vlakbij gelegen moddervulkaan, waar ik nog nooit van gehoord had, maar wat hilarisch was. Daarna reisden we langs de kust naar Taganga, met stranden drukker dan Noordwijk tijdens een festivalrel. Dan maar door naar Tayrona National Park, waar we kampeerden tussen de palmbomen in de jungle, vlakbij een strand vol mysterieuze keien, die werden vereerd door de prehistorische Tayrona. Zij zijn nu verdwenen, maar hebben hier en daar ruïnes achtergelaten in de jungle, tussen de lianen en de apen, heel Indiana Jones allemaal.

Nu zijn we in Bucaramanga, een flink stuk naar het zuiden. We hebben onze eerste kilometers naar beneden afgelegd, wat heel dramatisch gezegd het begin van het einde is, maar dat laat vast nog wel even op zich wachten, net als het einde van de wereld. We zijn het reizen nog lang niet beu, al mis ik op een vreemde manier de Hollandse kou, zoals je de winter soms mist als het zomer is. We hopen dat jullie nieuwjaar ook goed begonnen is en wensen jullie (het mag eigenlijk al lang niet meer, dus gooi het maar op het enórme tijdsverschil) alle goeds voor dit jaar. Blue Monday is al achter de rug, dus het ergste hebben jullie gehad!