Vele dagen later, toen we lagen te bakken op het strand van de Cariben, moesten we denken aan die middag dat we vast kwamen te zitten in de modder. We waren pas net in Colombia toen, en het regende er vaak en veel. We zaten in de bus naar Tierradentro, een gebied vol oude tombes in het zuiden van het land. Landverschuivingen waren schering en inslag door de regen, en na een paar uur ploeteren door de bergen kwamen we stil te staan voor de eerste modderlawine. Voor ons hing een bus te bungelen in het ravijn, van de weg gedrukt door de modder. Dan maar een zijweg in, de bergen over. De oude man naast ons sloeg een kruisje, mompelde ‘Dios mio'. De as van de bus begaf het door de vele kuilen, maar dat was snel verholpen. Een tegenligger werd met touw en paarden bevrijd uit de modder en ook onze bus werd twee keer losgetrokken. Duwen, duwen en daar gingen we weer. Gejuich steeg op toen we de echte weg weer bereikten, maar dat had die weg niet verdiend, want we hobbelden en stuiterden nog steeds door de bus, inmiddels door het donker, tot we er eindelijk waren, en we de dagen erop de tombes verkenden, verstopt in de heuvels van de Andes, en ze het waard bleken, alle veertienhonderd kuilen op de weg.

Later trokken we verder naar het noorden, de Panamericana volgend, langs een vallei met zestig meter hoge palmen in Salento, waar we bleven hangen en wat vrienden maakten. Er was een Italiaan die risotto voor ons kookte, terwijl niemand dacht dat het kon, een Zwitsers stel dat gitaar speelt en zingt in vier talen, en af en toe een Amerikaan uit Rio de Janeiro en een Spaanse Israëliër. Na een weekje gingen we door met onze reis omhoog, naar Capurganá aan de Caribische kust, waar Marieke al weken naar uitkeek en niet voor niets, want de regen stopte en de zon begon te schijnen, en er waren geen wegen en ook geen landverschuivingen, maar wel fruitsapjes en Australiërs die van feesten houden, iets te veel wat ons betreft, maar gezellig was het wel.

Maar niet voordat we nog wat landverschuivingen hadden doorstaan. Om in Capurganá te komen namen we de bus van Medellin naar Turbo, waar het wemelde van de kuilen en de schuifpartijen, en toen we aankwamen van de rommel en het plastic, maar dat was het ergste niet, het was de boot van Turbo naar Capurganá die het hem deed, vliegend over de golven, meters hoog en van alle kanten, want het wilde seizoen was net begonnen, het zal ook eens niet, maar het landschap was fantastisch en de mensen aangenaam, en we praatten over de problemen van Colombia, zoals de guerrilla's in de jungle, je ziet ze niet maar ze zijn er wel. Voor de toeristen is alles veilig, verzekerden de mensen ons, behalve natuurlijk de wegen in het regenseizoen en de zee in de wilde maanden.

Een week lang lagen we op het parelwitte strand en slurpten we aan sapjes van Guanabana of Carambolo, of koelden we af in het natuurlijke zwembad van de hippie verderop, of luisterden we naar de live-muziek van de Australiërs, vermengd met de oorverdovende herrie uit de speakers van de bar in het dorp en het gebalk van de ezels en het geblaf van de straathonden. Kerst vierden we in Sapzurro, een dorpje iets verderop, dus weer de ruwe zee op met de golven in je gezicht. Het kerstgevoel bleef uit, maar we wisten een restaurant te vinden waar het eten enigszins aan thuis deed denken, maar thuis was het zeker niet natuurlijk (alle truffelsalades en zalmcarpaggio's op Facebook maken ons zelfs jaloers op jullie!).

Na Kerst reisden we door naar Panamá City, nog een keertje de zee op, en dan wachten op het vliegtuigje in een uithoek zonder elektriciteit en met ingeblikt voedsel vlak over de grens. Het contrast kan niet groter met Panamá City, waar de skyline doet denken aan New York en de Gele M op elke straathoek prijkt, of de gigantische waterwerken van het Panama Kanaal, waar we gisteren waren, nog steeds met dezelfde groep als in Capurganá, de Australiërs, twee Belgen, een paar Noren en wat Kiwi's.

Waar we oud en nieuw vieren is nog een raadsel, want grote groepen zijn besluiteloos, dat is een feit, maar eigenlijk maakt het niet uit, want gezellig wordt het toch wel. Hopelijk wordt dat het ook voor jullie, bij ouders of juist met kinderen, vrienden, op vakantie, of waar dan ook. Een gelukkig nieuwjaar alvast!