Je wilt een zeeleeuw zijn. Je weet het alleen nog niet, maar dat is wat je wilt. Op de Galápagos, dat wel. Je doezelt op de prachtigste stranden in de warme zon, en om af te koelen waggel je naar de branding, waar je zachtjes rolt in de kalme golfslag. Je poedelt in de blauwgroene zee, waar genoeg te eten is. Je zwemt beter dan elke vis - want je vangt ze. 's Avonds lachen met je maten op de boulevard, een beetje dollen met de toeristen. Dat zeg ik, je wilt een zeeleeuw zijn.

De dieren op Galápagos leiden zo'n ontspannen bestaan dat het echt het paradijs lijkt. Deze plek zet je aan het denken. Dat het ook anders kan. Anders dan in onze wereld van het recht van de sterkste, van eten of gegeten worden. Hier huppen vinken speels over de lavabrokken, liggen leguanen te bakken in de zon, slapen honderd haaien in een getijdenpoel, schieten pinguïns door het water en glijden roggen rustig door de baai, voor de duvel niet bang.

Het lijkt te mooi om waar te zijn. En dat is het natuurlijk ook. Want ook hier zijn roofdieren en piraten. Er zijn haviken die, om aan vocht te komen, kleine, schattige zeeleeuwenpuppies doden om hun de sappige oogjes uit te kunnen pikken. En er zijn vampiervinken op Wolf Eiland, die om hun dorst te lessen gaatjes bikken in de huid van Jan-van-Genten om hun bloed te kunnen drinken. En diezelfde Jan-van-Genten moedigen hun jongen aan om hun broertje of zusje uit het nestje te duwen, zodat die doodgaat en alleen de sterkste overleeft.

En dan zijn er nog de mensen, die ratten met zich meebrengen die de eieren van zeeschildpadden leegvreten, en wilde geiten die het gras voor de neus van landschildpadden wegkapen, en de illegale visnetten die de zeeën leegtrekken, en de toeristen die te dichtbij de dieren komen en hun rust komen verstoren. Veel mensen weten het niet, maar er wonen heel wat mensen op de Galápagos Eilanden. Gek genoeg moet er juist in die mensen geïnvesteerd worden om de dieren te redden. Organisaties zoals New Era Galápagos proberen de lokale bevolking een kans te bieden in het toeristenwerk door ze bijvoorbeeld Engels te leren. Zodat ze later niet hoeven te gaan vissen zoals hun vaders.

Wij hadden een week de tijd op Galápagos voordat onze vijfdaagse toer begon en besloten een handje te helpen bij New Era Galápagos. We waren van harte welkom om Engels te komen onderwijzen aan de lokale kinderen. Marieke kreeg het klasje van 9 tot 11 jaar en ik kreeg de kleintjes, 5 tot 7 jaar. Marieke heeft de kinderen in haar klasje nog wel wat bij kunnen brengen. Maar voor mij betekende lesgeven vooral de kinderen naar hun stoel slepen, iets op het bord schrijven en de kinderen weer terug naar hun stoel slepen. Wel heb ik ze nog flink de stuipen op het lijf gejaagd door ze een filmpje van de vampiervinken te laten zien. Met bloed en al. Dat zal ze leren, de kleine ettertjes.

En toen begon de cruise. Aan boord van de San José is het leven goed. Met warme douches, lekker eten en elke dag een verse handdoek was het beter dan wij inmiddels gewend waren. De overige passagiers waren een mengelmoes van rijke Duitsers, gemütliche Oostenrijkers en spierwitte Zwitsers. Gezellig was het wel. Twee of drie keer per dag plonsden we het water in om te snorkelen rond een rotspartij met haaien of een baai vol schildpadden en zeeleeuwen. Marieke kon haar lol niet op en werd zelf bijna een zeeleeuw. Ik proestte en ploeterde er dapper achteraan.

Aan al het moois komt een eind. Zo ook aan onze tijd op Galápagos. We zijn inmiddels weer in Quito, waar ik terugdenk aan onze boot, waar mijn vergeten spijkerbroek nog wappert aan een waslijn op het dek, samen met mijn roze zwembroek, een t-shirt en Mariekes bikini. Als ik heel gevoelig was geweest had ik geschreven dat onze wapperende kleren als het ware tot ziens wuiven naar de eilanden en hun bewoners, maar zo gevoelig ben ik niet. Op naar Colombia!