Viereneenhalf uur in een bus, overstappen, dan zeven uur in een bus, over de hoogste bergen, dan overnachten in een oliestadje, 's ochtends de bus weer in, volg de oliepijplijn, drie uurtjes maar, dan een kano in, nog twee uur varen - zo lang duurt het om de jungle te bereiken. De moderne mens en de jungle gaan blijkbaar zo slecht samen dat alleen op de meest onbereikbare plaatsen de natuur nog zijn gang kan gaan. De inkomsten van hout, landbouw en olie zijn te groot om te laten schieten voor een paar apen en lianen. Maar inmiddels beginnen de Ecuadorianen te beseffen dat er geld te verdienen valt aan die apen, omdat er rare toeristen zijn die er misselijkmakende busritten voor over hebben om een foto van die slingerende beesten te kunnen maken. Toeristen zoals wij.

Het was droog in het regenwoud toen we aankwamen in het Wildlife Productie Reservaat Cuyabeno. Zo droog dat de lagune waar het goed dieren kijken is, bijna leeg stond. Onze kano kwam dan ook regelmatig vast te zitten in de modder, waarop de gids en ik (Azarja) overboord sprongen om hem weer naar dieper vaarwater te duwen (de rest was vrouw en gilde, behalve Marieke natuurlijk). Ook de ‘flooded forest' was door het droge seizoen een modderige savanne geworden, waar het moeilijk anaconda's spotten was, omdat deze slangen net als mensen niet van blubber houden. Hetzelfde geldt voor rivierdolfijnen. Toch was er één sympathiekerd die vlakbij onze kano een ademteug kwam halen.

In tegenstelling tot enorme wurgslangen en roze dolfijnen, houden kaaimannen wel van ondiep water. De prooivis hoopt zich op in steeds kleiner wordende plassen, en de kaaimannen lachen in hun vuistje. En wij als toeristen ook. Want ze zijn 's nachts makkelijk te vinden door met een zaklamp in hun ogen te schijnen. Ondanks de hitte gaat er een koude rilling over je rug als je oog in oog staat met een zes meter lange kaaiman. Hij vertrekt geen spier en zwemt weg als hij het zat is. Koninklijk. Dan zijn er nog de vogelspinnen, vreemde insecten, boomkikkers en papegaaien, die het geen zier kan schelen of het droog of nat is. Hetzelfde geldt voor doodshoofd-, capucijner-, saki- en wolapen, die af en toe trouw hun gezicht lieten zien en de jungle voor ons een onvergetelijke ervaring maakten.

Na het laagland was het tijd voor het hooggebergte, waar we een driedaagse trektocht maakten rond de Quilotoa-krater. Dat is andere koek. Waar in de jungle alles zomaar groeit zonder moeite en het altijd lekker warm is, zijn de bergen genadeloos. Je moet zwoegen door de hoogte, krijgt blaren door het geklauter, krijgt het ‘s nachts bitterkoud (je trekt al je t-shirts, truien, broeken en jassen aan en bibbert nog steeds) en verbrandt overdag als een dolle. Als je hier in de Andes factor 50 opsmeert, kun je de condors horen lachen. Geen schijn van kans. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoe vaak mijn neus al verveld is. Maar de Andes beloont je voor de ontberingen. Met spectaculaire uitzichten, hartelijke mensen en kleurrijke dorpjes.

Na de jungle en de bergen is het enige deel van Ecuador dat we nog niet gezien hebben, de kust. We pakken het groots aan en gaan meteen voor Galápagos. De vlucht daarnaartoe hebben we al een keer verzet, omdat we opeens een first-class trip voor de helft van de prijs konden krijgen. We vliegen de 17e, de warmte tegemoet. In Nederland schijnt de eerste vorst al geweest te zijn en is Sinterklaas in Dordrecht aangekomen. We zetten trouw onze schoen, maar hebben tot nu toe slechts een hoop zand en slechte geur aangetroffen. Alle goeds vanuit Latacunga!