Tja, die wegen niet zo zwaar als je aan het reizen bent. Zwembaden, jungle en watervallen, het houdt niet op. Maar het houdt natuurlijk wél op. Want nog één dagje en dan vliegen we naar huis. Net genoeg tijd om nog snel een verhaaltje te schrijven over onze belevenissen van de afgelopen drie weken in Paraguay en Argentinië. Voor de allerlaatste keer.

'Paraguay is a place for those keen to have a truly authentic South American experience', aldus de Lonely Planet-reisgids. We snapten niet zo goed wat ze hiermee bedoelden, want wij troffen vooral heel veel Duitse immigranten aan, maar als ze bedoelen dat je kans maakt om in Paraguay nog een ouderwetse staatsgreep mee te maken, dan hebben ze gelijk. Want op de dag dat we het land binnenkwamen, werd juist de president van het pluche geschopt. Gelukkig bleef het wonderbaarlijk rustig in het land, waardoor we overal veilig konden rondreizen.

Zo bezochten we een Duitse kolonie, Hohenau, dicht bij de beroemde ruïnes van Jesus en Trinidad, die door de Jezuïten gebouwd zijn in de zeventiende eeuw. Uiteindelijk vonden de Spanjaarden de Jezuïeten te machtig worden en trof hen hetzelfde lot als de laatste president van Paraguay. Daardoor zijn er nu alleen nog een aantal afgebrokkelde kerken te zien, waar het goed struinen is omdat je bijna geen andere toeristen tegenkomt.

Maar voor we naar de ruïnes gingen, bezochten we eerst Iguazú, volgens velen de mooiste watervallen ter wereld. De watervallen liggen op de grens van Brazilië en Argentinië, een paar kilometer ten oosten van Paraguay. We bezochten zowel de Braziliaanse als de Argentijnse kant. Een lange loopbrug brengt je naar de top van de Gargante del Diablo, de grootste en wildste van alle watervallen. De onderkant is altijd gehuld in wolken waterdamp en is daarom nooit zichtbaar. Volgens de Guaraní, de inheemse bevolking, woont daar de duivel. Het gebulder was adembenemend. Waar je ook keek zag je water naar beneden lazeren.

Maar ook het decor loog er niet om. De jungle eromheen zat vol apen, wasberen, toekans en andere exotische dieren, wat bij elkaar een paradijselijk gevoel gaf. De Guaraní geloofden dat een van de goden eens een prachtige maagd ontvoerde en haar verstopte achter de watervallen. De zwaluwen die je kunt zien zweven over het geraas zoeken volgens de legende nog altijd tevergeefs naar de verstopte schoonheid. Mooi hè.

Na al dit moois was het dan eindelijk tijd voor de laatste bestemming: Buenos Aires. We hadden hier nog een dikke week, dus we besloten niet te gaan zitten wachten op de hotelkamer, maar ons onder te dompelen in de cultuur van de stad, wat niet heel moeilijk was. Elk barretje waar we binnenstapten ademde tango, folkore, cultuur. Overal waren hippe koffietentjes, ouderwetse platenzaken, jaren '30 café's en propvolle boekwinkeltjes. Ja, het is een enorm drukke en grote stad, maar er is metro en de mensen zijn erg behulpzaam bij het zoeken naar het juiste tangobarretje. We vonden het misschien wel de leukste stad die wij gezien hebben in Zuid-Amerika.

En dat was het dan. Negen maanden op de kop af. Van 10 oktober 2011 tot 10 juli 2012. Het was episch en hilarisch, stikheet en ijskoud, vermoeiend en verrijkend. Het was ook:

- 10 landen (11 als je België meetelt)
- 44 paspoortstempels (waaronder niet minder dan 12 Argentijnse)
- 4146 foto's (en dat is een selectie)
- 18 nachtbussen (waarvan de langste 26 uur, van Atacama naar Santiago. De beste was de laatste, naar Buenos Aires, waar we champagne, whiskey en wijn kregen voorgeschoteld. Sterker nog, opgedrongen. Dat slaapt beter)
- 51 nieuwe Facebookvrienden (handig voor toekomstige tripjes)
- 14 vluchten (de trofee voor de gammelste gaat naar Air Panamá)
- 89 hostels (in één daarvan troffen wij een hagedis in een kussen, in een andere twee grote larven in het kussensloop, in een derde hostel bedbugs in de lakens en op meerdere plekken kakkerlakken in de badkamer)
- 13 Boottochten (de meest misselijkmakende was 36 uur aan één stuk van Panamá naar Cartagena)
- 6 zonnebrillen (de slechtste hield het slechts twee dagen en viel toen zonder aankondiging uit elkaar)
- 34405 kilometer (dat is alleen in Zuid-Amerika en exclusief sidetrips, excursies, hikes, rondrijden in steden, etcera. Ongeveer evenveel als iemand die woont in Utrecht en werkt in Den Haag rijdt in een jaar)

Tot slot: de bokaal voor raarste backpacker (een vraag uit het publiek) gaat naar een jongen in Leticia, Colombia, die elke bladzijde die hij in zijn boek had gelezen er abrupt uitscheurde en op een stapeltje naast hem neerlegde. Ook lag er een theedoek met driehonderd Spaanse pepertjes te drogen op zijn dorm-bed, en doorbrak hij gesprekken door zomaar te gaan lachen. Heel eng. Verder heeft hij een hele nacht op het beton in de haven geslapen om zeker te zijn van een kaartje voor de boot de volgende dag. Dat is hem gelukt. Dat wel.

Tot zover! Bedankt allemaal voor het meereizen vanuit de stoel!