Na ruim zeven maanden in ons gezamenlijke uppie gereisd te hebben, was het dan eindelijk zover: David van der Vloed kwam langs! (Volgens verschillende Boliviaanse tickets ook wel David Ublioet, David Vid Vloed en David van der Bloed). We zouden elkaar begin mei ontmoeten in het noorden van Bolivia. David buste vanaf Peru omlaag, deed tot wel drie tours op één dag en sprintte naar Machu Picchu om maar op tijd in Bolivia te zijn. Wij namen nachtbussen omhoog vanaf Argentinië en reden onderweg nog paard, namen een duik, bezochten een zilvermijn en hoorden veel te vaak El condor pasa op de panfluit. We ontmoetten David uiteindelijk aan de oevers van Lago Titicaca, dat met 3800 meter hoogte te boek staat als het hoogste navigeerbare meer ter wereld (check).

Na twee dagen lang elkaar het hemd van het lijf en de oren van het hoofd te hebben gekletst, reisden we samen naar La Paz, de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld (check). Daar vielen we met onze neus in de demonstratie-boter. Want hoewel de naam van de stad ‘de vrede' betekent, zijn haar inwoners niet echt vredelievend. In de twee dagen dat we er waren gingen de dokters de straat op voor minder werkuren, de inheemse bevolking voor schoon drinkwater, de buschauffeurs om onduidelijke redenen, maar waarschijnlijk gewoon om te rellen, de mijnwerkers voor betere arbeidsvoorwaarden, de ambtenaren omdat ze niks beters te doen hadden, maar sowieso tegen het bewind van Evo Morales (ook wel Evo Narco), wat weer een tegendemonstratie uitlokte van steunbetuigende inheemsen, enzovoort, enzovoort.

Hoe ook, geen stad om lang te blijven dus. We pakten een vliegtuig naar de jungle in Parque Nacional Madidi, wat volgens de Lonely Planet het meest biodiverse stukje aarde is (check). Eerst namen we een driedaagse tour naar de pampas, wat een soort open jungle is, en waar het erg makkelijk dieren spotten is. En je moet het ze meegeven, er waren inderdaad een boel dieren. Van doodshoofd- tot kapucijneraapjes en van zwarte kaaimannen tot roze rivierdolfijnen. Ook waren er heel veel muggen, die zich totaal niet aan de regels hielden en zich op klaarlichte dag in zwermen tegoed deden aan gringobloed. Maar op de boot lieten ze je meestal met rust, waardoor varen in het zonnetje, achtervolgd door roze dolfijnen, ieders favoriete activiteit was. Marieke maakte iedereen jaloers door aan haar teen gesabbeld te worden door een dolfijn tijdens het zwemmen. En Daaf viel uit de boom in de rivier op zoek naar anaconda's, al beweert hij dat het opzet was.

Na de pampas doken we nog twee dagen de jungle in, met Luis ‘Baloe' de kok en Pedro ‘Catfish' de gids. Luis heette Baloe omdat hij een goedlachse knuffelbeer was, Pedro heette Catfish omdat hij graag troebele wateren opzocht, net als zijn schubbige naamgenoot. We sliepen in een inheems dorpje, in een gebouw dat door Dierenartsen Zonder Grenzen was gebouwd. Overdag liepen we door het oerwoud en liet Pedro ons de schatten van de jungle zien, bijvoorbeeld dat termieten eten goed is tegen muggen (maar niet heel smakelijk, weten we nu) en dat fire ants zo heten omdat je huid heel warm wordt als ze je prikken (maar vooral pijn doet, weten we nu). Na nog een rondje door het dorp gelopen te hebben, waarbij de bewoners lieten zien hoe goed ze konden vlechten met palmbladeren, was de trip voorbij en klommen we weer de boot in terug naar de bewoonde wereld.

Back in La Paz vierden we onze terugkomst in de beschaving met hutspot, tomatensoep en vieze bitterballen bij een Hollands restaurant. De dag erna vlogen we naar Uyuni, om daar de op-één-na-grootste zoutvlakte ter wereld (net geen check) te bekijken met een driedaagse Jeeptour. Voor ons alle drie was dit één van de hoogtepunten van de reis. Niet alleen de gigantische zoutvlakte was indrukwekkend, ook de gekleurde lagunes vol flamingo's, de besneeuwde vulkanen op de achtergrond, de geisers, de thermale baden en de ritten over de hoogvlakten waren adembenemend. Op de derde dag werd David afgezet bij de Chileense grens, waarvandaan hij terug naar Peru is gereisd om op de 31e weer naar Holland te vliegen.

Wij gingen intussen de andere kant op, richting Sucre, waar de versnelling weer even een tandje lager is gegaan. We gaan hier namelijk een paar weken Spaans leren en tegelijk vrijwilligerswerk doen bij de Fox Language Academy (www.foxacademysucre.com). Onze dagen zien er de komende tijd als volgt uit: 's ochtends helpen we in een opvanghuis voor kansarme kinderen, 's middags krijgen we Spaanse les, waarvan het geld naar Engelse les gaat voor de lokale bevolking. Zo steekt iedereen wat op. Check!